میبینمت تو آنجایی...
میانِ همین سینه زن‌ها...
آرام و با طمانینه دستت تا نزدیکی ِ سینه میآید و محکم میخورد روی قلبت...
جایی که امن‌ترین خانه‌ی دنیاست...
میبینمت....
حس میکنم این ضرب را...
من انگار که تو باشم، درد ِ برخورد ِ دست با تنت را حس میکنم...
گویی که قسمتی از وجود ِ خود من آنجا دم گرفته...
ته ِ دلم غنج میرود ..
❤ همه هست آرزویم , که ببینم از تو رویی /چه زیان تورا که من هم , برسم به آرزویی
کاش کربلا بودم...کاش الان به وقت ِ دل‌انگیز ِ بعد از اذان مغرب بود که زائران ِ ایرانی کم کم جمع میشدند و دم میگرفتند..
اول یه روضه خوانی کوتاه و بعد...ای اهل حرم میر و علمدار نیامد...
اینجا بود که با تمام ِ وجود _ وقتی میگویم با تمام ِ وجود یعنی با تک تک ِ سلول‌های تنم _ دلم میخواست من هم پسر بودم!
در میان ِ جمعیت بودم...
من این شور ِ زیبا و اندک ِ میان ِ درودیوار ِ حریمت را دوست دارم...
من این عاشقی را دوست دارم..دلم میخواست محکم دست میکوبیدم روی سینه و عشقت را فریاد میکشیدم ...
اما حکایت ِ دختر جماعت تماشاست و آرام آرام در خود ذوب شدن و ذره ذره آب شدن...
حکایت ِ ما همیشه‌ی تاریخ همین بوده...
چه وقتی که اهل ِ حرم در محشر ِ کربلا، سوختن ِ 72 تن از عزیزانشان را دیدند
چه نسل ِ قبل از من که اشک اشک برای پدر،برادر و شوهر ِ خود گریستند...
و چه ما جنگ ندیده‌ها که بی تاب ِ همین سینه زنی ساده‌ات هستیم...
چشمم برای دیدن مفصل شده...
گوش‌هایم با تمام قوا دارند همه‌ی صداها را ازبر میکنند...
من این تصاویر ، این صداها را برای دلتنگی‌های بعدیم میخواهم...
وقتی برگشتم و هیچ از تو در دسترسم نبود؛ درودیوار را یادم بیاید صدارا یادم بیاید و دلتنگی‌‌ام تسکین یابد...
ولی...هیهات!
...میبینمت تو آنجایی...
میانِ همین سینه زن‌ها...
آرام و با طمانینه دستت تا نزدیکی ِ سینه میآید و محکم میخورد روی قلبت...
جایی که امن‌ترین خانه‌ی دنیاست...
میبینمت....
حس میکنم این ضرب را...
من انگار که تو باشم، درد ِ برخورد ِ دست با تنت را حس میکنم...
گویی که قسمتی از وجود ِ خود من آنجا دم گرفته...
ته ِ دلم غنج میرود که بالاخره من هم سینه زنت شدم حسین...میبینی؟
چه تماشایی دارد این صحنه...
تو که جای من نیستی
تا بفهمی..تا بچشی.. لمس کنی
چه لذذذذتی دارد داشتنت،
هنوز هم بعد اینهمه سال ....... به وجدم می آورد
یادش بخیر؛
یاد التماسهایم
یاد ضجه هایم
یاد حرفهایت
یاد شهادتت
و....
باز؛ ضجه و ضجه...
❤دوستتر از همیشه دارمت یا اخی الشهید یا حبیبی , علی.
بگمانم اینجایی!! (12:15 شب جمعه۹مهر)
ببخش که نامت بردم
میدانم که با این زبان... نباید نام آسمآنی ت را به زبان آورد.
نام بلند تو مطهرتر از آنست که لق لقه ی زبان چون من ی شود..
بی پناهتر و درمانده تر و ناامیدتر از آنی م که تو فکر میکنی
دعایم میکنی?!!
میگویم؛
جآآآن عدیسه؛ تو تاااا ابد زنده ای و جاوید و عند ربهم یرزقون..
بیا و عهدی تازه کنیم برای روز مبادایم..
روزهایی که تو هستی ُمن نیستم..
روزهایی که تو هستی ,و از من جز یک تکه سنگ قبر چیزی نمانده،
حال و روز آنروزهایم را زیر خروارها خاک _ تو شهیدم _ بهتر از هرکس میدانی.
جآآآن عدیسه؛
بیا و به حرمت ِاین سااااالها رفاقت، به حرمت تمآم برادرانه هایت، به حرمت ُشرافتِ محبت ِ خواهرُبرادریهایمان,
.... به اشکها و درد ها و چشم انتظاریهای از دور ی ات ... باتمام تلخ و شیرینی اش که به جآن خریدم ..
اگر گذرت به مزار ُسنگ ِ قبر ِنام آشنایی _ چون خواهرت _ افتاد, مردانگی کن ُفاتحه ای بخوان،
که خداوند گواه هست که میدانم نالایقم برای اینچنین _ گذر ِمبارکی وفاتحه ای خوش الحان از تو یوسف ترین م _.
_ میدانم دردی بر روی دردهایت و زخمی روی زخم هایت شده ام
_ میدانم که میدانی که عدیسه ی _علی اشمر _کسی جز تو را ندارد و چه خوش بخت ُخوش تقدیرم که ؛
جز تو ,غیر ندارم ,تمآآآآم ِدارُندارم.. همه ی من.
_ دست بر روی قلب ت که میگذاری , نفسم بند میآید..
_ دعای هرروز قنوتم هستی ...
❤دلم امید فراوان به وصل روی تو داشت...
آفتابی شدی ای عشق ,
صفای قدمت :)
ماه آسمان م ..شهیدمن, (سپاااااااااس :)*)
23/6/95
و اما , باز؛
.
.
❤دل به امید صدایی که مگر........ از تو رسد..
